Novel 2: Prankcalling

Here is a second excerpt from my upcoming debut novel, which is getting ever closer to completion. Once again, it is in Dutch, but I'm sure you know where to find Google Translate. Enjoy!

----------------

Het gerinkel trok Frank ruw uit een zeldzaam fijne droom. Hij sloeg in de leegte naast zich. ‘Fuck, dat was het alarm niet.’

De telefoon rinkelde nogmaals. Een blik op zijn horloge wees uit dat het niet later was dan vier uur in de nacht. Frank was wel gelijk klaarwakker. ‘Het werkt beter dan een wekker, in ieder geval’, bromde hij, voordat hij zichzelf omhoog hees. De telefoon ging voor een derde keer over. Het leek hem te roepen. Met een ruk trok hij de telefoon van de haak. ‘Ja?’ was zijn simpele antwoord. ‘Met mij’ zei een ietwat hese vrouwenstem, alsof ze net gehuild heeft.

‘Weet je, Frank… er is iets wat ik je nooit hebt verteld.’

‘En dat is?’ vroeg Frank wat verveeld.

‘Tom gedroeg zich wat vreemd, de laatste weken, misschien wel maanden.’

‘Hoe bedoel je ‘vreemd’?’

‘Nou, hij was vaak weg, kwam vaak niet thuis, of pas in de ochtend. Soms met een blauw oog, en dikke lip. Hij kon me nooit vertellen wat er aan de hand was, wilde nooit iets kwijt.. Eerst dacht ik dat hij vreemd ging, maar…’

‘Daar weet jij wel het één en ander vanaf he?’ viel Frank haar geïrriteerd in de rede.

‘Frank, hou op!’

‘Nee, jij moet ophouden. Je hoort het wanneer ik iets weet, niet eerder.’

‘Eén laatste punt Frank.

‘Wat?’ verzuchtte Frank zich.

‘Tom was een aantal weken voor hij definitief verdween bij de AA gegaan. Hij zei dat het daar tijd voor was.’

‘De AA?’ Frank’s interesse was terug.

‘Ja, de Anonieme Alcoholisten.’

‘Ja, zover was ik ook. Waarom wist ik daar niets van af?’

‘Voor zover ik weet had hij dat alleen aan mij verteld. Hij zei zich ervoor te schamen, zich zwak te voelen.’

Het leek opeens alsof iemand een hete scheut water recht in Frank ‘s keelgat richting zijn hart had gepompt, welke prompt vijftig slagen harder ging slaan.

‘O.K.’ wist Frank nog uit te stamelen, voor hij vertwijfeld de telefoon weer op de hoorn legde. De laatste woorden van Karlijn ontschoten hem. Voor de tweede keer in een betrekkelijk korte tijd zette hij het op een zuipen. Hij strompelde terug naar zijn stoel, drukte de fles tegen zijn lippen tot de maan een waas werd en de wereld uit elkaar viel.

Weer rinkelde de telefoon. Weer keek Frank op zijn klok. Amper vijf uur in de ochtend. Net geen twee uur geslapen. Hij keek omhoog. De maan was verdwenen, maar buiten was het nog pikdonker. Frank twijfelde nog of hij de moeite wilde nemen om de telefoon dit keer wel op te nemen. De telefoon ging voor de tweede keer over. Frank draaide zich om richting het raam en sloot zijn ogen weer. De telefoon ging voor een derde keer. Een vierde keer. Na de zevende keer verzuchtte Frank zich en besloot hij op te staan om op te nemen.

‘Met Frank’ bromde hij.

Op het daarop volgende moment klonk de klik op de andere lijn. ‘Heel volwassen’, gromde Frank zacht voor hij terug strompelde naar zijn stoel en dit keer eindelijk voor langere tijd in slaap viel. 

 (een voorproef uit mijn roman 'Oude Zaken').